strona Januusa

Obrona często uchodzi za najtrudniejszą część gry w brydżu. Na pewno zaś nie istnieje bez dobrej współpracy obrońców, a i wtedy przysparza im niemałych problemów.

Tym, czego mi osobiście brakowało w poznawanych systemach sygnalizacji (zrzutek), był brak zróżnicowania  pod kątem przekazania informacji o jakości wartości w danym kolorze - a w konsekwecji żądania bądź tylko sugestii zagrania w dany kolor, albo obietnicy jakości zatrzymania, jeśli nam grozi, że przeciwnik nie dopuści nas za szybko do głosu.

Jeśli już posiadamy pewien zasób wiedzy i jasno określimy cel, to nowe rozwiązania zwykle nasuwają się same. Tak było i w tym przypadku. 
Wykorzystałem pomysł zrzutek włoskich oraz sygnału Doda i powstał następujący alfabet sygnałów.

* * * * *

Nie szukajcie w zasobach internetu i literaturze tej konwencji i jej autora - macie tutaj informacje z pierwszej ręki. Zachęcam do jej stosowania. Mechanizm jest w miarę prosty i niezwykle użyteczny. Prawdopodobnie to jeden z moich najlepszych pomysłów.

I - Dokładamy kartę w innym kolorze

A. Przy dokładaniu nie do koloru dołożenie blotki w kolorze innej barwy (czarny do czerwonego lub odwrotnie):

1. nieparzystej - wskazuje wartości w innym kolorze tej samej barwy (np. ♥ wskazuje ♦)
   
2. parzystej (ale tylko najniższa!) - wskazuje wartości w kolorze zrzutki (marka bezpośrednia)

B. Dokładając kolor tej samej barwy co grany (np. ♣ do ♠), sygnalizujemy wartości lub ich brak w kolorze zrzutki (mała zachęca, duża zniechęca)

II - Dokładamy do koloru zgrywanego przez przeciwnika

Przy dokładaniu do koloru zgrywanego przez przeciwnika dołożenie w pierwszej kolejności blotki wyższej wskazuje wartości w innym kolorze tej samej barwy (np. dokadając do ♣ mamy możliwość wskazać na wartości w ♠).
Oczywiście działa tutaj zasada negatywnego wnioskowania - dokładając w kolejności naturalnej (mała, wyższa) wskazujemy na brak wartości w drugim kolorze tej samej barwy.

III - Priorytety

Sygnały porządkujemy pod względem jakości wartości we wskazywanym kolorze, czy też chęci uzyskania wistu w dany kolor od partnera. 
Przy dokładaniu nie do koloru:

1. parzysta niska – silne wskazanie na kolor zrzutki (marka bezpośrednia),
2. nieparzysta wysoka - wskazanie wartości w innym kolorze tej samej barwy,
3. nieparzysta niska (ale pkt 4) – wskazanie na kolor tej samej barwy, jak 2, ale ma niższy priorytet ,
4. w kolorze o tej samej barwie co zagrywany (np. ♦ do ♥) – niska (szczególnie parzysta) to marka (jak 1), wysoka (szczególnie parzysta) to demarka lub Lavinthal.

Wysoka parzysta w kolorze bocznym zasadniczo ma więc charakter neutralny, mówi: "nie mam nic ciekawego do pokazania, musisz partnerze polegać na sobie".

* * * * *

Tyle założenia. Przyjrzyjmy się jak to w teorii ma działać, na podstawie poniższej tabelki. Zakładamy, że przeciwnik zagrywa w ♣.

* * * * *

W praktyce mamy bardzo ograniczone możliwości wyboru blotek w danym kolorze. Często będą to karty tylko parzyste albo nieparzyste, albo same wysokie lub niskie.

Jak mieliśmy okazję zaobserować w powyższej tabeli, w omawianym systemie istnieje na szczęście możliwość sygnalizacji posiadanych wartości na różne sposoby. Ogranicza to ilość stopni preferencji do dwóch, ale i tak jest to wystarczające udogodnienie.

Interpretacja sygnałów zależy od oceny możliwości, jakimi dysponuje partner (widzimy karty dziadka i swoje, coś spada od przeciwnika), ale także od wniosków, jakie wynikają z licytacji, wistu i widoku kart dziadka. Jeśli nie mamy innych możliwości, to sięgamy po niezawodny wynalazek Lavinthala.

W szczególności przy kontraktach bezatutowych możemy niechętnie chcieć pozbywać się karty w wyrabianym kolorze - wtedy zrezygnujemy z marki bezpośredniej na rzecz innego sygnału.

Oczywiście, nie ma potrzeby, ani nawet możliwości, abyśmy cały czas zrzucali sygnały jakościowe. Z zasady w pierwszej kolejności sygnalizujemy posiadane wartości, co w praktyce sprowadza się najczęściej do wskazania jednego koloru. W drugiej kolejności opisujemy naszą rękę ilościowo.

* * * * *

Nietrudno zauważyć, że wykorzystanie kart parzystych i nieparzystych może być dokładnie odwrotne. Karta mała nieparzysta będzie wówczas marką, a karty nieparzyste będą pełniły role demarki (wysoka) lub "Lavinthala" (niska) na kolor tej samej barwy. Nasza tabelka przybrałaby wówczas następujący kształt.

Mnie jest obojętne, którym systemem się posługuję, ale to rozwiązanie może być łatwiejsze dla osób, które mają już pewne nawyki.

Można wreszcie odwracać znaczenie kart wysoka/niska. Tylko po co? 

* * * * *

Ostatnia uwaga dotyczy wykorzystania tego systemu na wiście. Otóż nic chyba nie stoi na przeszkodzie, aby wykorzystywać go na tym polu. Wręcz przeciwnie, moje doświadczenia wskazują na dużą użyteczność omawianego sygnału w tego rodzaju sytuacjach.

* * * * *

Pozostaje nazwanie tego systemu, co ułatwiłoby jego stosowanie w praktyce (objaśnienie może sprawiać pewne problemy). Mam bowiem nadzieję, że znajdzie on swoich amatorów. Wynika to z moich doświadczeń, w kórych system sprawdza się bardzo dobrze, o ile wistującym chce się trochę myśleć.

Nazwa powinna być krótka, więc proponuję MIX, bo w sumie jest to wykorzystanie kilku innych dobrych pomysłów. Drugą wersję można nazwać MIXI (ostatnią literę można czytać jako "invert") i mamy wszystko co potrzebne, żeby cieszyć się tym rozwiązaniem.

PRZYKŁADY

 Przykład -  24 lipca 2012  - żądanie
9 pik dołożona przez N do D pikowej silnie sugerowała podegranie trefli, co dało przebitkę obrońcom. Inna rzecz, że samo w sobie nie dawało to dodatkowej lewy.
Wyrobiłby ją dopiero w kolorze atutowym odwrót pikowy N do przebitki D kier.
Ale, na szczęście, dało to wyeliminowanie K trefl i wyrobienie D w tym kolorze (co prawda nie wzięła, ale za nią wziął A pik).

 Przykład -  25 lipca 2012  - kolor atutowy
S dokładając w kolejności 9 i 2 pik zasygnalizował wartość w drugim czarnym kolorze - w treflach